Elke interviewkandidaat doet wel een uitspraak die mij aan het denken zet. Die inspirerende verhalen deel ik met je in de blogserie #mooigezegd. Vandaag: Janne Willems over het stellen van doelen.

Janne verzamelt momenten. Met een doos vol stiften en een stapel blanco kaartjes stapt ze op vreemden af en vraagt ze hen een mooi moment te tekenen van hun afgelopen week. Ze begon er in 2010 mee in Nederlandse treinen. Dat voelde zo goed dat ze in 2012 haar baan opzegde om met haar project door Europa, Australië, Amerika en Azië te reizen.

Aan het begin van haar reis stelde Janne een doel voor zichzelf: ze wilde 1.000 momenten per continent verzamelen. In Europa ging ze ruim over haar doel heen, 1.200 mensen tekenden een mooi moment voor haar op. Dat ging lekker. Maar in Australië ging het fout, ergens rond de 800 momenten bleef Janne steken.

Janne: “Mensen waren minder open naar me, ze vertelden minder. Ik vroeg me af wat er mis ging. Na een tijdje begreep ik het: ik was in mijn achterhoofd alleen nog maar bezig met het halen van die 1.000. Blijkbaar straalde ik dat uit, mensen moeten gevoeld hebben dat ik iets kwam halen in plaats van iets geven. Wat een slecht idee! Ik vraag mensen om een moment te tekenen omdat ik ze wil opvrolijken, ze bewust wil maken en met elkaar wil verbinden. Aan dat doel ging ik nu voorbij.”

Janne maakte een afspraak met zichzelf: ze mocht alleen nog de straat op als ze echt nieuwsgierig was naar mensen. Janne: “Als perfectionist vond ik het heel moeilijk om mijn doel los te laten, om te zeggen: ‘Dat getal gaat me niet meer uitmaken’. We zijn opgegroeid in een samenleving die je stimuleert om je doelen te halen. Daardoor gaan we ervan uit dat daar onze waarde ligt. Wat een onzin! Doelen kunnen geweldig zijn om je in beweging te zetten, maar je hoeft ze niet koste wat kost te halen.”

Een paar dagen bleef Janne binnen, toen ging ze weer de straat op. Die eerste dag had ze zo’n goede connectie met mensen, dat drie van hen huilden van ontroering. ‘Een goede dag dus, concludeerde ik. Toen kwam meteen weer die gedachte bij me op: Yes, het gaat me toch lukken om mijn doel te halen! Toen moest ik van mezelf weer van straat af. Zo ging ik door, het was echt een pingpongspel. Helemaal niet relaxed!”

Toen Janne op de laatste dag in de trein naar het vliegveld zat, had ze in Australië 960 momenten verzameld. “Ik was trots op mezelf dat ik de duizend niet gehaald had. Ik had het makkelijk kunnen halen door gewoon net zo lang te blijven tot ik ze had. Dat had alleen niets meer met het project te maken gehad. Dan had ik voor de buitenkant kunnen zeggen dat ik mijn doel gehaald had, maar dan zou ik aan het echte doel voorbij zijn gegaan.”

Niets mis met doelen stellen dus, maar het is minstens zo belangrijk dat je ze ook weer los kunnen laten. Het hele verhaal van Janne lees je hier.

Wil je meer verhalen lezen van mensen die bijzondere levenskeuzes maken? Volg Trant op Facebook of Twitter of schrijf je in voor de nieuwsbrief.